धरण फुटून पसरावं पाणी वेगानं
तशी पसरतायत घरं रानावनात
सरकतायत भिंती पुढे पुढे
निर्ढावल्यासारख्या..
झुगारून देतायत हक्क
आधीच्या सार्यांचा..
घरं चालली वर वर
करीत खुजं आभाळाला
खुरटं,लाचार आणि बिच्चारं
काळवंडलेला घेवून चेहेरा
रडत असतं हुंदके देत
एकटंच आभाळ
वैराण माळावर एकटंच कुठंतरी
एखाद्याच उरलेल्या भुंड्या झाडाच्या
तुटपुंज्या सावलीला.
कधी कधी तर
झाडच नसतं नजरेच्या टप्प्यात.
होत नाहीत सहन
पायाला चटके
आणि
मग फिरत बसतं
उगिचच
गोल गोल वेड्यासारखं.
दिशाहीन.
No comments:
Post a Comment