फूल

काळोखाच्या घट्ट मिठीतच
उमलायाचे फूल कोवळे
शुभ्र,सुकोमल,निर्मळ आणि
हसायचे मग तृप्त मळे

दो दिवसांची जहागिरी अन
दो दिवसांचे सोहळे
पुन्हा भुईच्या आत शिरावे
विखरून सारे गंधकळे

उजेड,वारा,पाऊसधारा
दवबिंदूचे सूक्ष्म तळे..
जीवन माझे फूलच केवळ

बंधमुक्त ते मोकळे!

बंदीवान

लेखक लिहित बसतो रात्र रात्र
वेड्‍यासारखा,
शब्दांना प्रार्थना करीत,
‘दार उघड’असं म्हणत
प्रतीभेलाही घालतो तो साकडं..
आठवणीतल्या प्रसंगांना
पालथं घालून,
त्याची पायपीट
थांबत असेल
कुठल्यातरी
नव्या गावापाशी,
पण
मिळतो का त्याला
प्रवेश?
की अडवतच असतात
त्याच्याच मनातल्या
संकुचित विचारांचे रखवालदार,
स्वातंत्र्याच्या रस्त्यावर
फिरायला घालीत बंदी,
कलम नंबर
नवेच लावून

नव्याच कायद्याखाली?

शिकारी बाटल्या!

बाटल्या उभ्या वाट बघत
नात्यांना न जुमानणार्‍या,
फक्‍त स्वत:चं सुख शोधणार्‍या,
सवयीच्या साच्यात अडकलेल्या,
परिणामांचा विचार न करणार्‍या,
माणसांचा बळी घेण्यासाठी,
दारू नावाचं
विष पिऊन,
दुकानात

दाटीवाटीनं...