Thursday, May 19, 2016

जन्म

होते खिसे रिकामे
कामे बरीच होती
हुर हुर अंतरी ती
होती अगम्य भीती

मोजून पाहिले ना
माझे मला कधी मी
आले प्रसंग नाना
पाण्यात पोहताना

हातात सूर्य येता
उजळीत विश्‍व गेलो
अन स्‍नेह-चांदण्‍यात
मी अमृतात न्हालो

विश्‍वास मनी होता
श्‍वासात छंद आणि
रंगात चींब होता
मी इंद्रधनू झालो

मित्रांसवे असे मी
माझे मलाच गुणले
एकाच आयुष्याचे
मी जन्म दहा केले

आठव

आठव मनात
नित्याचाच उभा
सभा भरविती
प्रियजन      १

बोल कोणाचे ते
गुंजती कानात
कोणी हासतसे
गोडगोड     २

कोण धरी हात
कोणी घे जवळ
कवटाळी कोणी
हृदयाशी     ३

हात खांद्यावरी
येई कुठुनसा
फिरे केसातून
अलगद       ४

कौतुकाची दाद
दुरुनची साद
लटिकाची वाद
आठवतो     ५

खेळातले क्षण
क्षण खेळकर
हास्‍याची लकेर
सर्वदूर       ६

कोटीवर कोटी
शब्दांची शेकोटी
बोलण्‍याची खोटी
हासू फुटे      ७

बैसली पंगत
त्यात असे सण
पाहुणे तशात
संगतीला     ८

बैसोनी जवळ
प्रश्‍न ते प्रेमळ
प्रसन्न आभाळ
भोवताली    ९

जरी दूरदेशी
भेट क्षणोक्षणी
जशी ती पक्षीणी
तुकोबाची    १०

Thursday, April 3, 2014

गुढी



निळ्‍या आभाळात
गुढ्‍य़ा हिरव्याशा
उंच उभ्या सार्‍या
धरित्रीच्‍या आशा

झाड नव्हे झोका
सुखाचा,स्वप्नांचा
मन माझे झाले
थवा पाखरांचा



Wednesday, February 27, 2013

घरं


धरण फुटून पसरावं पाणी वेगानं
तशी पसरतायत घरं रानावनात
सरकतायत भिंती पुढे पुढे
निर्ढावल्‍यासारख्या..
झुगारून देतायत हक्क
आधीच्या सार्‍यांचा..
घरं चालली वर वर
करीत खुजं आभाळाला
खुरटं,लाचार आणि बिच्चारं

काळवंडलेला घेवून चेहेरा
रडत असतं हुंदके देत
एकटंच आभाळ
वैराण माळावर एकटंच कुठंतरी
एखाद्याच उरलेल्या भुंड्‍या झाडाच्या
तुटपुंज्या सावलीला.

कधी कधी तर
झाडच नसतं नजरेच्या टप्प्यात.
होत नाहीत सहन
पायाला चटके
आणि
मग फिरत बसतं
उगिचच
गोल गोल वेड्‍यासारखं.
दिशाहीन.


Wednesday, July 4, 2012

फूल


काळोखाच्या घट्ट मिठीतच
उमलायाचे फूल कोवळे
शुभ्र,सुकोमल,निर्मळ आणि
हसायचे मग तृप्त मळे

दो दिवसांची जहागिरी अन
दो दिवसांचे सोहळे
पुन्हा भुईच्या आत शिरावे
विखरून सारे गंधकळे

उजेड,वारा,पाऊसधारा
दवबिंदूचे सूक्ष्म तळे..
जीवन माझे फूलच केवळ
बंधमुक्त ते मोकळे!

Sunday, March 4, 2012

बंदीवान


लेखक लिहित बसतो रात्र रात्र
वेड्‍यासारखा,
शब्दांना प्रार्थना करीत,
‘दार उघड’असं म्हणत
प्रतीभेलाही घालतो तो साकडं..
आठवणीतल्या प्रसंगांना
पालथं घालून,
त्याची पायपीट
थांबत असेल
कुठल्यातरी
नव्या गावापाशी,
पण
मिळतो का त्याला
प्रवेश?
की अडवतच असतात
त्याच्याच मनातल्या
संकुचित विचारांचे रखवालदार,
स्वातंत्र्याच्या रस्त्यावर
फिरायला घालीत बंदी,
कलम नंबर
नवेच लावून
नव्याच कायद्याखाली?

शिकारी बाटल्या!


बाटल्या उभ्या वाट बघत
नात्यांना न जुमानणार्‍या,
फक्‍त स्वत:चं सुख शोधणार्‍या,
सवयीच्या साच्यात अडकलेल्या,
परिणामांचा विचार न करणार्‍या,
माणसांचा बळी घेण्यासाठी,
दारू नावाचं
विष पिऊन,
दुकानात
दाटीवाटीनं...